Voor de uitleg: Tongariro National Park is beroemd om zijn actieve vulkanen: Mt Tongariro (1967m), Mt Ngauruhoe (2287m) en Mt Ruapehu (2797m). Er zijn veel coole, uitdagende (en door weersomstandigheden afhankelijk moeilijke tot zelfs gevaarlijke) tramps in dit park. The Northern Circuit is één van de Great Walks, duurt 3-4 dagen en maakt een ronde om Mt Ngauruhoe. De Tongariro Alpine Crossing is dé toeristische dagtramp welke ongeveer overeenkomt met de tweede dag van The Northern Circuit en veel highlights van the Northern Circuit passeert, maar zeker niet allemaal!
In november heb ik drie dagen tevergeefs op de Crossing gewacht, maar drie dagen op een rij reden de shuttles niet vanwege het slechte weer. Door alle opgetogen verhalen van ongeveer iedere toerist in Nieuw Zeeland over de Crossing, wilde ik zo graag terug voor nog een kans hierop, dat ik mijn vliegticket omboekte en terug zou komen naar het Noordereiland hiervoor. En ik wist al snel na alle succesvolle tramps die volgden, dat ik heel graag, mits het weer het zou toelaten, the full Circuit wilde volbrengen. Niet alleen vanwege de views, ook vanwege de uitdaging en bovendien ben je niet afhankelijk van een shuttle (alleen van je eigen gezonde verstand). De hutten wilde ik echter niet lange tijd van tevoren boeken, totdat ze allemaal zo goed als volgeboekt waren en ik enorm baalde! Maar, wonder boven wonder, was het weer mijn karma (of puur geluk) dat ik één dag voor de overtocht op de website keek en er twee hutten beschikbaar waren voor mij, plus de weersvoorspellingen waren niet te slecht: meant to be!
Dus op woensdagmiddag zette de buschauffeur mij af bij Whakapapa Village waar de start van de tramp begon. Eerste dag was een korte tramp en geniaal weer: lichtelijk bewolkt maar geen wind! Doordat ik pas om vier uur 's middags kon beginnen met trampen, haalde ik het niet om alvast vooruit naar Mt Ngauruhoe te trampen en weer terug naar de hut voordat het donker zou zijn. Balen! Want de weersvoorspellingen voor de tweede dag bleken toch niet zo geniaal te zijn... sterke wind en bewolkt. Maar toen ik de volgende ochtend om zes uur 's morgens vertrok, bleek al snel dat de wind wél sterk was, maar er was geen wolkje aan de lucht! De uitzichten waren zo te gek, totaal anders dan alle andere tramps, maar zeker wel spectaculair en adembenemend! Ik waagde het maar niet om op Mt Ngauruhoe te klimmen vanwege de wind (45-60km/h). Mt Tongariro durde ik wel aan, maar dat werd ook wel te gevaarlijk en ben daarom vlak voor de top weer omgedraaid. Ik kon gelukkig nog wel even genieten van superb views op the Red Crater en Blue Lake. Daarna passeerde is de Emerald lakes, maakte ik een sidetrack naar the Blue Lake en had daarmee alle highlights van de Crossing gezien. Dat ik af en toe bijna wegwaaide, dat nam ik voor lief. Het advies van Fieke ("don't forget to look back!'), had ik goed in de oren geknoopt dus dat deed ik de hele tijd. Daarna vervolgde ik de track naar de volgende hut en de hut daarop (ik sloeg de tweede hut over). Hier loop je heel erg op exposed terrein (sterke wind!), wat het er zeker niet makkelijker op maakte, maar ik heb nog zo veel foto's kunnen maken van o.a. Mt Ruapehu (die mis je dus tijdens de Crossing) en het was voor mij meer genieten dan bikkelen. Ik was zelfs zo goed op dreef, dat ik nog een behoorlijk aantal trampers inhaalde die vanaf de tweede hut waren gestart. Het voelde als een soort van "trampershigh", het zal wel niet bestaan maar ik bedoel, ik was unstoppable!
De derde dag sliep ik uit tot half zeven, de eerste nacht waarin ik baalde dat ik mijn oordopjes ben kwijtgeraakt. Normaal slaap ik overal doorheen, maar er lag iemand zó hard te snurken. Echt niet normaal! Anyway, ik begon dus weer bijtijds en de wind was die dag voorspeld op 100km/h op 1800m (graatmeter voor de shuttles), maar de laatste dag kom je niet hoger dan 1300m ongeveer dus geen gevaar voor ons. Een koude, maar toch niet al te sterke wind maakte de eerste twee uur enigzins afzien. Toen ik de sidetracks lower en upper Tama lakes trampte, en Mt Ruapehu zonder enig wolkje de hele tocht kon blijven bewonderen, wist ik dat ook deze dag meer dan de moeite waard was. Na ruim vier uur was ik al terug bij Whakapapa village, waar ik in de middag weer werd opgehaald door de bus.
Kortom, het was weer meer dan een geslaagde trampingtrack voor mij, oordeel zelf maar over de foto' s. Ik ben superblij dat ik deze track nog heb kunnen doen en veel geluk heb gehad met het weer. Het is een geweldige afsluiting van alle tramps die ik hier heb mogen beleven (ik stond tijdens deze tramp zelfs bekend als 'het meisje die heel Nieuw Zeeland heeft rondgetramped', en eigenlijk klopt dat ook wel).
P.S.: Om te illustreren hoe gevaarlijk deze track kan zijn: de eerste nacht van mijn tramp was er een rescue actie opgezet omdat iemand de tweede hut niet had gehaald. Uiteindelijk hadden ze deze vrouw gevonden om twee uur 's nachts (lag ergens te slapen off track), en het was een combinatie van overschatten van haar eigen capaciteiten (want wie gaat er nu met 0 tramp conditie/experience om vijf uur 's middags een steile/pittige klim van 500m op Mt Ngauruhoe maken, dan ben je dus nooit voor het donker terug en moet je nog zeker 1,5hr naar de hut toe) en onderschatten van het gevaar van het weer (want wie gaat er dan ook ergens off track op exposed gebied slapen terwijl het mega hard waait, de wind was daar 's nachts tussen 60-95km/h gemeten). Ze mag van geluk spreken dat ze was gevonden, anders had het best anders kunnen aflopen!
P.S.2: Sorry voor het lange verhaal, alleen foto's kijken is not a problem!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten