Time To Go Home

Nog een laatste blogje voordat ik iedereen in real life mijn avonturen kan vertellen, gewoon omdat ik het niet kan laten! De laatste dag Fiji: privé yogales, regen en storm, een schoolvisit die compleet anders als verwacht afloopt als de motor van onze boot het op de terugweg begeeft en we over een ruige zee met slakkentempo terugvaren (inclusief één hysterisch persoon en nee, ik was het niet), een massage, nog steeds regen en storm, de betaalautomaat die eruit ligt, de boot die 1,5 uur delay heeft door de storm, mijn backpack die achterblijft wanneer ik op de boot terug wordt gezet (gelukkig ben ik zelf zo oplettend dat hij meteen voor me wordt opgehaald). Kortom, allemaal tekenen dat het tijd is om naar huis te gaan.

Mijn laatste dagen Fiji waren heerlijk! Ik ben heel blij dat ik de reis op deze manier heb kunnen afsluiten. Niet dat ik heb kunnen uitrusten, iedere dag stonden er veel activiteiten op mijn programma. Vorige keer schreef ik dat ik bezig was mij PADI open water certificate te halen en ik ben met vlag en wimpel geslaagd! Duiken is echt heel leuk, totaal een andere dimensie dan snorkelen (wat ook super cool is) en totaal niet eng. Na mijn lijst met trampvakantiebestemmingen moet ik nu dus ook een lijst met duikvakantiebestemmingen maken want deze skills wil ik zeker ook getraind houden! Helaas heb ik geen één zeeschildpad gespot, maar dat is misschien de enige illusie die ik op voorhand van Fiji had.

Vanmorgen hebben we een boardingschool bezocht, erg leuk (behalve de terugreis dus) en alle kindjes wilden steeds op de foto én zelf foto's maken. Eerder in de week hebben we het nabije dorpje, dat op 10 minuten wandelen door de bush van het resort vandaan ligt, bezocht. Beiden trips maakten toch best wel indruk op me en deden me weer aan Afrika denken. Het contrast met het dorpje en het resort kan niet groter zijn! Hierdoor realiseer ik me maar weer al te goed hoe BEVOORRECHT wij zijn in Nederland, waar we als we ziek zijn naar het ziekenhuis kunnen gaan, een fatsoenlijk dak boven ons hoofd hebben, kunnen studeren als we willen en geld kunnen sparen om te REIZEN! As we speak, ligt er in de watertaxi een kindje met een infuusje op de grond! Maar ik heb mijn tijd in het resort toch vooral luxeus en decadent doorgebracht (ik ben niet bang voor een reverse culture shock!).

Ik heb door het reizen zo veel nieuwe dingen ontdekt en beleefd. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk van alles te genieten, onbezorgd te zijn, te leven in het hier en nu én inspiratie op te doen. Nu is de taak om thuis alle indrukken te verwerken. Ik ga uitzoeken welke nieuwe ideeën en plannen die tijdens het reizen zij ontstaan, ik echt wil gaan uitvoeren. Een aantal dingen ben ik wel vrij zeker van, zoals de marathon van Rotterdam rennen én deze blog in leven houden. Gewoon, omdat ik het leuk vind im te schrijven!

Hoe is het weer in Nederland? Is de winter inmiddels aangebroken? Vrijdag ben ik alweer thuis!

This is Fiji Too

Ja, dit is ook Fiji: PARADISE! Ik noem: stralende zon, helder blauwe zee, witte stranden en een luxeus resort! De ideale plek om een drukke reis, relaxed af te sluiten. Mocht je bang dat ik mij hier verveel? absoluut niet! Mocht je na vorige blog bang zijn dat ik heimwee heb? No worries! Alles loopt zoals gedacht, op dit moment wil ik absoluut nog niet naar huis!

Onder andere yoga, snorkelen, duiklessen en catchphrasen zijn mijn dagelijkse activiteiten. Er is een gemoedelijke en gezellige sfeer op het resort. Overdag doet iedereen zijn of haar eigen ding, met het avondeten zit iedereen aan lange tafels met elkaar zodat er optimaal gesocialized kan worden en na het avondeten zijn er vaak activiteiten en anders spelen we een potje catchphrase (aka het grote slabakkenspel/in de pan). En nieuwkomers worden verwelkomd met een glaasje Kava (traditioneel drankje van Fiji, smaakt een beetje muddy en zou een 'narcotiserend' effect moeten hebben maar daar heb ik niets van gemerkt!).

Naast bovenstaande activiteiten heb ik een hikingtrip naar de top (600m geschat) van het eiland succesvol afgelegd. Het viel natuurlijk in de lijn der verwachting dat ik de top zou halen, mag ook wel naar drie maanden bijna fulltime hiken. Maar naast mij, waren er slechts vier van de dertien die de top hebben gehaald. De hike was totaal anders dan de hikes in. NZ: warm, slipperig en een 'on the edge' klim over een rots naar de top met een gids die continue "no pressure!" roept. Maar het effect: superb vieuws (iets minder impressief dan alpine naar mijn mening) over het eilanden andere eilanden in de Pacifische oceaan.

Na een proefles duiken in de Turtle Canyon (helaas geen schildpad gezien daar), heb ik besloten mijn PADI open water certificaat te halen. Op dit moment houdt het nog vooral veel studeren in, maar instructies in het zwembad en duiken in de oceaan volgen. Naast duiken is snorkelen één van mijn favoriete bezigheden hier: prachtig koraal en coole vissen, er gaat een hele nieuwe (onderwater)wereld voor mij open! Iedere dag ga ik zo'n twee a drie keer het water in om te snorkelen en neem ik mijn camera mee. Mijn favorieten zijn de nemovis en de kameleonvis. De zoektocht naar een zeeschildpad heeft tot nu toe nog niets opgeleverd maar ik probeer het gewoon steeds opnieuw. 

Ik probeer nog even zoveel mogelijk te genieten want over een week ben ik al weer in Nederland: omschakelen naar de winter, mijn familie (plus 1) en vriendinnen weer zien, mijn bul ontvangen, trainen voor de marathon en beginnen met mijn eerste ECHTE baan... stiekem wel een heel klein beetje zin in!

This is Fiji

This is Fiji!, (ja als in 'This is Africa'), dit gevoel kreeg ik de eerste twee dagen in Fiji. Fiji lijkt in mijn optiek ook wel enigzins op Afrika, tenminste het Afrika waar ik 3,5 jaar geleden was: grote markten / stalletjes langs de weg waar locals hun groenten en fruit verkopen, voor té hoge prijs aan toeristen, kindjes aan de kant van de weg die naar je zwaaien en 'Bula' roepen (=hallo), vrolijke muziek, chaotisch verkeer, drie uur wachten op iemand waarmee je een afspraak hebt, de warmte, de palmbomen, vriendelijkheid! Maar het is ook wel anders, minder armoedig en minder vies; tussen de local shops zitten normale tot hele goede winkels, ik zie geen kindjes met bolle buikjes en/of zonder kleren rondlopen en de mensen zijn iets minder opdringerig. 

Ik moest even wennen en omschakelen, en had zelfs een dipje, na drie maanden alles zelf makkelijk kunnen regelen, ben ik nu ineens afhankelijk van anderen. Maar na anderhalve dag was ik geacclimatiseerd en had ik zelfs mijn eerste activiteit erop zitten. Ik wilde graag namelijk nog wel iets van het land zien voordat ik ga chillen op één van de Yasawa eilanden. Door het regenseizoen was het regenwoud hier in de buurt geen optie, (too muddy en iets met een flood) maar de zandduinen in Sigatoka wel. In de lonely planet zijn deze beschreven als 'niet zo indrukwekkend als de Sahara', maar ik was toch wel behoorlijk impressed! Helaas heeft mijn tweede camera het hierbij begeven doordat er zand in is gekomen (oepsie!). Super balen dus en we moesten hierdoor eerder de trip onderbreken om op zoek te gaan naar een nieuwe camera. Maarr, ik heb nu wel een onderwatercamera in bezit, dus de verwachtingen van de onderwaterwereld rondom het eiland Waya / Octopus resort (Ja Ingrid Octopus it is!), waar ik nu net ben beland, zijn hoog!

P.S. Omdat mijn verhalen allemaal grotendeels enthousiast en positief zijn (en dit is ook naar waarheid, maar er zijn natuurlijk altijd ook minder leuke kanten aan het reizen), heb ik besloten om dit stuk wat ik 1,5 dag geleden heb geschreven in mijn dagboek ook te publiceren:

Mijn eerste ervaringen in Fiji: het is té warm, ik word opgelicht om te veel voor een taxirit te betalen (weet ik gelukkig wel de goede prijs te betalen), ik heb slecht geslapen en mijn beloofde 'tour desk' die mij gaat helpen mijn trip verder te plannen is drie uur te laat. This is Africa! Oh nee, this is Fiji! Het lijkt alsof ik terugga in de tijd naar 3,5 jaar geleden in Afrika. Daar kon ik snel wennen aan het cultuurverschil, hier nog niet. Maar misschien is een halve dag (en een korte nacht) daar te kort voor? Ik hoop het, want op dit moment wil ik niets liever dan naar huis: naar mijn eigen bed, de winterse kou, mijn vaste hardlooprondjes, mijn familie en vriendinnen, het NORMALE DAGELIJKSE LEVEN!

Ik probeer me maar te focussen op het positieve: er is een zwembad, wifi vanaf 10 uur 's ochtends (??), de zon schijnt, morgen vind ik het waarschijnlijk niet meer zo erg, over tien dagen wil ik waarschijnlijk niet eens naar huis en nog waarschijnlijker over twee weken ben ik in Nederland en heb ik heimwee naar de hitte!

P.S. II: gues who's right? Inmiddels begeef ik me in paradise en geniet ik van het snorkelen en heb ik vanmiddag mijn eerste introductie subadive gehad!

Bye Bye New Zealand, Hello Fiji!

De cirkel is rond, letterlijk. Van Auckland helemaal naar het noordelijkste puntje van NZ tot en met zuiderlijker dan zuid Stewart Island en weer terug naar Auckland. Seen it all, done it all. Tenminste, alle toeristische highlights die op mijn to do lijst stonden, die kan ik afvinken. De lijst met tramps die ik nog wil doen, wordt alleen maar langer! En na de laatse tramp (Northern Circuit) kan ik er op zijn minst weer drie aan toevoegen, allemaal aanraders van andere trampers. De coolste tracks vind ik die in Alpine gebied, vanwege de vaak spectaculaire views en uitdagende klims. Helaas moet ik deze nieuwe hobby in Nederland alweer opgeven, maar ik heb al wel coole tracks in Zwitserland, Schotland en Ierland opgezocht, iets dichter bij huis en wellicht mijn volgende vakantiebestemming.

Ik heb super veel hoogtepunten beleefd in Nieuw Zeeland. Als ik een top drie wil maken, lukt me dit niet. Een top tien evenmin, maar poging tot het benoemen van de meest indrukwekkende highlights (op chronologische volgorde dan maar): Auckland Marathon, Lake Waikaremoana Track, Queen Charlotte Track, Kepler Track, Dolphin swimming, Northern Circuit. Alhoewel ik het zuider eiland duizend keer mooier vind dan het noordereiland, heb ik drie van de zes bovengenoemde items op het noordereiland beleefd. Goed verdeeld dus! En vier van de zes items zijn tramps, dit benadrukt nog eens hoe geweldig ik dit vind. En ik wil nogmaals benoemen dat mijn reis mede zo geslaagd is door de gastvrijheid en gezelligheid van Fieke&Bert en Miranda&Ad. Thanks guys, you're the best! En natuurlijk door alle andere mensen die ik deze reis heb ontmoet. Vooral aan alle kiwi's (en als er één vooroordeel waar is, dan is het vriendelijkheid van Nieuw Zeelanders!) heb ik goede herinneringen.

Maar nu eerst Fiji time! Zon, zee, strand, zeeschildpadden en REGEN! Ja, ik ga het regenseizoen tegemoet. Maar we zullen zien wat het weer op mijn gemoedstoestand en activiteiten gaat doen. Wellicht volgt er nog een blogje!

Wharf 2 Wharf Run: 25km Just for Fun!

Na alle hoogtepunten van de afgelopen maanden, kan ik er nog eentje aan toevoegen, de Wharf 2 Wharf run op Waiheke Island. Toen ik een tijdje terug de hardloopagenda van Nieuw Zeeland bekeek, was er nog één run waar ik tijd en locatietechnisch aan mee zou kunnen deelnemen en dat was dus deze run. Ik had goede herinneringen aan Waiheke Island, waar ik de dag voor de marathon mijn eerste strand zag. En wat is er beter na een goede run als een duik in de zee?

Met de marathon van Rotterdam in het vooruitzicht, vond ik de 25km wel een goede afstand. Ik begreep dat het parcours heuvelachtig zou zijn, meer dan de Auckland Marathon, maar als er één moment in mijn leven is waarop ik enigzins getraind ben op de heuvels, dan is het nu. Dus de dag na het volbrengen van the Northern Circuit ging mijn wekker weer om 5.30AM om de ferry te halen (ook goede herinneringen hieraan!) die mij naar Waiheke Island bracht.

Omdat dit (voorlopig) mijn laatste run in Nieuw Zeeland is, met superb views én stralend mooi weer, had ik maar één doel vandaag: genieten! Dus dat heb ik gedaan: van het heuvelachtige parcours, van de uitzichten op de zee, de havens en de wijngaarden. En ook van het inhalen van andere renners, het voelen branden van je kuiten na de tigste heuvel, en zelfs het enigzins afzien bij de laatste klim, want een beetje afzien hoort er wel bij vind ik. Ik probeerde zelfs te oefenen met running selfies tijdens het rennnen, maar dat bleek nog wel wat lastig, de look out foto's zijn iets beter gelukt (hoop ik). En volgens mij mag ik met 2h23 en nog wat seconden niet klagen over mijn eindtijd. Na de race heb ik een frisse duik in de zee genomen en nog lekker gechilld op de stranden van Waiheke Island. 

Na een geniale tramp als afsluiting van de tramps, ook een geniale run als afsluiting van mijn runs in NZ. Op naar Fiji! (Nu echt!)

The Northern Circuit: Pretty Awesome!

Eindelijk, na bijna drie maanden Nieuw Zeeland is het dan gelukt! Niet alleen de crossing, maar the full circuit in Tongariro National Park heb ik getramped. En, it was pretty awesome!

Voor de uitleg: Tongariro National Park is beroemd om zijn actieve vulkanen: Mt Tongariro (1967m), Mt Ngauruhoe (2287m) en Mt Ruapehu (2797m). Er zijn veel coole, uitdagende (en door weersomstandigheden afhankelijk moeilijke tot zelfs gevaarlijke) tramps in dit park. The Northern Circuit is één van de Great Walks, duurt 3-4 dagen en maakt een ronde om Mt Ngauruhoe. De Tongariro Alpine Crossing is dé toeristische dagtramp welke ongeveer overeenkomt met de tweede dag van The Northern Circuit en veel highlights van the Northern Circuit passeert, maar zeker niet allemaal!

In november heb ik drie dagen tevergeefs op de Crossing gewacht, maar drie dagen op een rij reden de shuttles niet vanwege het slechte weer. Door alle opgetogen verhalen van ongeveer iedere toerist in Nieuw Zeeland over de Crossing, wilde ik zo graag terug voor nog een kans hierop, dat ik mijn vliegticket omboekte en terug zou komen naar het Noordereiland hiervoor. En ik wist al snel na alle succesvolle tramps die volgden, dat ik heel graag, mits het weer het zou toelaten, the full Circuit wilde volbrengen. Niet alleen vanwege de views, ook vanwege de uitdaging en bovendien ben je niet afhankelijk van een shuttle (alleen van je eigen gezonde verstand). De hutten wilde ik echter niet lange tijd van tevoren boeken, totdat ze allemaal zo goed als volgeboekt waren en ik enorm baalde! Maar, wonder boven wonder, was het weer mijn karma (of puur geluk) dat ik één dag voor de overtocht op de website keek en er twee hutten beschikbaar waren voor mij, plus de weersvoorspellingen waren niet te slecht: meant to be!

Dus op woensdagmiddag zette de buschauffeur mij af bij Whakapapa Village waar de start van de tramp begon. Eerste dag was een korte tramp en geniaal weer: lichtelijk bewolkt maar geen wind! Doordat ik pas om vier uur 's middags kon beginnen met trampen, haalde ik het niet om alvast vooruit naar Mt Ngauruhoe te trampen en weer terug naar de hut voordat het donker zou zijn. Balen! Want de weersvoorspellingen voor de tweede dag bleken toch niet zo geniaal te zijn... sterke wind en bewolkt. Maar toen ik de volgende ochtend om zes uur 's morgens vertrok, bleek al snel dat de wind wél sterk was, maar er was geen wolkje aan de lucht! De uitzichten waren zo te gek, totaal anders dan alle andere tramps, maar zeker wel spectaculair en adembenemend! Ik waagde het maar niet om op Mt Ngauruhoe te klimmen vanwege de wind (45-60km/h). Mt Tongariro durde ik wel aan, maar dat werd ook wel te gevaarlijk en ben daarom vlak voor de top weer omgedraaid. Ik kon gelukkig nog wel even genieten van superb views op the Red Crater en Blue Lake. Daarna passeerde is de Emerald lakes, maakte ik een sidetrack naar the Blue Lake en had daarmee alle highlights van de Crossing gezien. Dat ik af en toe bijna wegwaaide, dat nam ik voor lief. Het advies van Fieke ("don't forget to look back!'), had ik goed in de oren geknoopt dus dat deed ik de hele tijd. Daarna vervolgde ik de track naar de volgende hut en de hut daarop (ik sloeg de tweede hut over). Hier loop je heel erg op exposed terrein (sterke wind!), wat het er zeker niet makkelijker op maakte, maar ik heb nog zo veel foto's kunnen maken van o.a. Mt Ruapehu (die mis je dus tijdens de Crossing) en het was voor mij meer genieten dan bikkelen. Ik was zelfs zo goed op dreef, dat ik nog een behoorlijk aantal trampers inhaalde die vanaf de tweede hut waren gestart. Het voelde als een soort van "trampershigh", het zal wel niet bestaan maar ik bedoel, ik was unstoppable! 

De derde dag sliep ik uit tot half zeven, de eerste nacht waarin ik baalde dat ik mijn oordopjes ben kwijtgeraakt. Normaal slaap ik overal doorheen, maar er lag iemand zó hard te snurken. Echt niet normaal! Anyway, ik begon dus weer bijtijds en de wind was die dag voorspeld op 100km/h op 1800m (graatmeter voor de shuttles), maar de laatste dag kom je niet hoger dan 1300m ongeveer dus geen gevaar voor ons. Een koude, maar toch niet al te sterke wind maakte de eerste twee uur enigzins afzien. Toen ik de sidetracks lower en upper Tama lakes trampte, en Mt Ruapehu zonder enig wolkje de hele tocht kon blijven bewonderen, wist ik dat ook deze dag meer dan de moeite waard was. Na ruim vier uur was ik al terug bij Whakapapa village, waar ik in de middag weer werd opgehaald door de bus. 

Kortom, het was weer meer dan een geslaagde trampingtrack voor mij, oordeel zelf maar over de foto' s. Ik ben superblij dat ik deze track nog heb kunnen doen en veel geluk heb gehad met het weer. Het is een geweldige afsluiting van alle tramps die ik hier heb mogen beleven (ik stond tijdens deze tramp zelfs bekend als 'het meisje die heel Nieuw Zeeland heeft rondgetramped', en eigenlijk klopt dat ook wel).

P.S.: Om te illustreren hoe gevaarlijk deze track kan zijn: de eerste nacht van mijn tramp was er een rescue actie opgezet omdat iemand de tweede hut niet had gehaald. Uiteindelijk hadden ze deze vrouw gevonden om twee uur 's nachts (lag ergens te slapen off track), en het was een combinatie van overschatten van haar eigen capaciteiten (want wie gaat er nu met 0 tramp conditie/experience om vijf uur 's middags een steile/pittige klim van 500m op Mt Ngauruhoe maken, dan ben je dus nooit voor het donker terug en moet je nog zeker 1,5hr naar de hut toe) en onderschatten van het gevaar van het weer (want wie gaat er dan ook ergens off track op exposed gebied slapen terwijl het mega hard waait, de wind was daar 's nachts tussen 60-95km/h gemeten). Ze mag van geluk spreken dat ze was gevonden, anders had het best anders kunnen aflopen!

P.S.2: Sorry voor het lange verhaal, alleen foto's kijken is not a problem!