donderdag 28 november 2013

Tongariro Alpine Crossing: My almost second Great Walk

Jep, soms gaat alles zoals gepland en gehoopt en soms helemaal niet! Klaagde ik in mijn vorige blog nog over de brandende en te hete zon, neem ik nu mijn woorden terug! Waar is de zon als je hem nodig hebt?!

Na Rotorua wilde ik verder naar het zuiden reizen om eerst de Tongariro Alpine Crossing te doen en daarna via Wellington de oversteek naar het zuidereiland te maken. Ik had de crossing iets voor me uitgeschoven omdat ik in Rotorua nog de halve marathon wilde rennen en daarvoor kwam de op voorhand niet geheel geplande Lake Waikaremouana Great Walk (waarvan ik wel ik blij ben dat ik die gedaan heb!) waardoor het allemaal wat later werd.

De crossing is een van de highlights van Nieuw Zeeland als ik iedereen die ik spreek mag geloven; geweldige uitzichten op de fabuleuze kraters/bergen/meren in de hoogte (Lord of the Rings) en ik keek er dan ook al heel erg naar uit. Omdat deze dagtrack over Alpine gebied gaat, is het weer van grote invloed of de track een beetje leuk is én of hij überhaupt wel door gaat. Door mijn te volle reisschema had ik drie dagen om op een van deze dagen de crossing te doen en guess what? Drie dagen te sterke wind en regen en te bewolkt waardoor de shuttles niet reden! Ik kon wel janken! (en nog steeds trouwens)! Wat een deceptie, en het ergste is nog als ik er een dag eerder was geweest (waarvan ik eerst dacht dat het bustijdtechnisch niet zou kunnen maar dat was helemaal niet waar!) dan had het wel gewoon gekund... Tsja, dat is altijd makkelijk om te praten achteraf!

Maar na een run in de regen (je moet wat) om mijn hoofd leeg te maken, leek het toch niet het einde van de wereld te zijn en heb ik besloten dat ik niet doodga voordat ik the crossing en/of the nortern circle heb gedaan! Of het deze reis gaat gebeuren weet ik niet, maar it is gonna happen! 

Laten we wel afspreken dat niemand die de crossing/circle heeft gedaan dit met mij mag bespreken, laat staan foto's mag laten zien!

Inmiddels ben ik mijn voorlopig laatste dagen op het Noordereiland aan het spenderen in Wellington, aka Windy Welly, waar het niet alleent waait maar ook regent nu. Ik heb hier mijn gruwelijkste hostel ervaring tot nu toe meegemaakt (ik heb het tegen jullie Rosemeres Backpackers!, ranzigste hostel ever!!!) en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik NIET van steden hou en ik de laatste maanden zo veel mogelijk de outback in ga! Dit gaat goedkomen hoop ik, met Miranda, Ad en de auto aan mijn zijde van 4 tot en met 20 december gaan we cruisen, hiken en kamperen YES!



zaterdag 23 november 2013

Rotorua Running Festival


Met de marathon inmiddels al drie weken geleden achter de kiezen te hebben gehad, werd het tijd voor een volgend running event. Dit maal heb ik gekozen voor "slechts" de halve marathon tijdens het Rotorua Running Festival. De organisatie claimt dat dit de beste/mooiste halve marathon anywhere is en je kan zelfs je inschrijfgeld terugkrijgen als je het er niet mee eens bent achteraf, dus dit beloofde wat. Met slechts een enkele trailrun en een aantal dagen tramping in de afgelopen weken was ik minder goed voorbereid dan op de marathon maar misschien zou dit mij nu juist ten goede komen?

The day before
Ik ben niet echt met de race bezig, behalve dat ik mijn racebag ophaal en mijn hardloopkleren klaarleg. Aan iedereen die aan mij vraagt of ik er klaar voor ben, antwoord ik nonchalant dat ik drie weken geleden nog de full marathon heb gerend (beetje opscheppen af en toe mag) en dat dit dan wel goed zal komen en vooral niet zo snel hoef te zijn, 1 uur 50 is mijn streeftijd.

Race day
Om 6AM gaat de wekker. Nadat ik ongeveer de hele dorm heb wakker gemaakt omdat ik de uitknop niet kan vinden (oeps!), maak ik me, zonder verder overbodig geluid, gereed. Ik draag vandaag het t-shirt van de Auckland marathon, dit gaat me geluk brengen! Het is nog vroeg maar de zon schijnt al fel, zonnebrand en een pet zijn dus geen overbodige luxe. Vlak voor vertrek maak ik nog een pre race selfie en I'm ready to race!

De opkomst voor de race is niet erg groot, ik heb nr 450 en ik zie als hoogste nr 543 maar ik vermoed dat dit niet alleen 1/2 marathonlopers zijn maar ook 10 en 5km. Anyway, dit geeft mij de kans om helemaal vooraan te starten. Ik schat mezelf zeker niet als snelste in maat ik wil dit gewoon een keer meegemaakt hebben!

De race start precies om 8.20AM. Het valt waarschijnlijk voor jullie niet voor te stellen nu maar het is dan al snikheet (ik denk dat het gat in de ozonlaag in Rotorua groter is dan waar ook ter wereld) en ik wens dat de race net als de marathon om 6AM was begonnen. 

Vooraan starten bleek toch niet zo'n goed idee want de eerste 2 kilometer word ik aan alle kanten ingehaald en doe ik alleen maar desperate pogingen om alle snelle renners bij te blijven. Dit moet ik bekopen na zes kilometer wanneer we het bos in gaan (schaduw yes!) en het heuvel op en af is. Ik ben blij dat ik hier al eerder heb gerend maar mijn benen lijken sneller te verzuren als anders. Anyway, ik word niet meer ingehaald, behalve door een lady in red die ik vervolgens zelf weer inhaal, waarna zij mij inhaalt en ik haar weer etc. 

Na een lus on road zijn we weer in het bos. Inmiddels halverwege, ik kan me op dat moment niet voorstellen dat ik drie weken geleden de hele marathon liep! Het lijkt mij nu onmogelijk dat ik dat nog ooit een keer zal kunnen! Deze halve marathon is al zwaar genoeg, kan me al bijna niet voorstellen dat ik deze race ga uitrennen en dan heb ik ook nog mijn concurrente, zeker 20 jaar ouder en het laatste wat ik wil is verliezen van een 40+er, die ik in het vizier moet blijven houden.

Ik kom nu bij de laatste vijf km en die gaat dwars langs/door de zwavelbronnen en af en toe komt een mega walm rotte eierengeur mij tegemoet, niet echt bevorderlijk voor de ademhaling! Net als bij de marathon tel ik iedere halve kilometer af. De hitte maakt het zwaar maar ik heb inmiddels mijn concurrente achter me gelaten en probeer zelfs nog een aantal leuke poses uit voor de fotograaf op het 19km punt. En Na 1.47.21 bereik ik de finish. Nieuw PR? Volgens mij niet want behalve deze tijd geeft mijn sporthorloge ook aan dat ik 'slechts' 20.86 km heb gerend, 240m minder dan een echte halve marathon! Maar who cares? Ik ben allang blij dat het erop zit.

Dankbaar neem ik mijn super coole medaille en ca 1000 liter drinken aan. Even later word ik op mijn rug getikt door mijn concurrente die me van harte feliciteert met mijn overwinning op haar. Ik ben verrukt, wat lief! Na een aantal fotoshoots door verschillende willekeurige fotografen, ben ik eindelijk tevreden met de post race picture en hobbel ik terug naar mijn hostel. Inmiddels is iedereen wakker en opgetogen vertel ik over de race, achteraf lijkt het allemaal mee te vallen en kijk ik uit naar een volgende race!

vrijdag 22 november 2013

Rotorua: Smelly Business










Nu ik weer in de bus zit, heb ik eindelijk tijd om weer wat te schrijven. De afgelopen weken had ik een auto te leen, wat super relaxed was en me veel vrijheid gaf en waar ik optimaal van wilde profiteren, dus prioriteit lag bij cruisen en genieten, en niet bij bloggen. Maar nu de auto weer teruggebracht is bij fam. van den Boogaard en ik maximaal gebruik heb gemaakt van de gastvrijheid van deze super aardige en coole mensen, waarvoor duizend maal dank! (ik kan het niet vaak genoeg zeggen, Fieke and Bert you are the best!!), reis ik weer verder met de bus. Het heeft ook zijn charmes vind ik. 

Fourth stop: Rotorua
Na Coromandel ben ik doorgereden naar Rotorua, plaatsje beroemd om zijn vulkanische activiteit (mudpools, hot springs, geysers) en de unieke zwavelbronnen maakt dat het in Roturoa altijd naar rotte eieren ruikt. Ik zeg ruikt, want na en tijdje went de geur en stinkt het niet meer. Ik dacht dat om eerlijk te zijn dat dit misschien een broodje aap verhaal zou zijn maar niets is minder waar! Er is hier veel te doen, ik heb verschillende trailrunningtracks gedaan in de Redwood forests (waardoor ik gratis uitzicht had op het duurste Thermische park), ik heb getrampt bij de blue en green lakes, ik ben naar Wai O Tapu Thermal wonderland geweest met als coolste item de champagnepool (eerste foto), ik heb gechilled in hot and cold water river en ik heb twee mensen leren kennen waarmee ik mijn eerste great walk heb afgelegd. En nu ben ik voor de derde keer op weg naar Rotorua. Waarom? Dat vertel ik je later!

Liefs Carlijn


Auckland Marathon: I did it and it was everything




"Ik heb het gehaald! Ik leef nog! Ik ga huilen! Nee, toch niet.. Ik heb net 42,2 km gerend!! Wauw! Mijn voeten doen zo veel pijn, ik kan geen stap meer zetten. Ik mag nu niet stil gaan staan want dan kan ik niet meer verder lopen. Wat ben ik blij dat ik het heb gehaald! En wat ben ik blij dat het erop zit! Ik ga toch huilen, ... Nee toch niet. Hoe kom ik nu nog terug naar het hostel? Dit is echt, ik heb net gewoon een hele marathon uitgerend! Ik kan het niet geloven!"

Dit is een korte samenvatting van alle gedachten en emoties die ik voelde toen ik de finish was gepasseerd. Zoals in de titel staat geschreven, it was everything. Ik heb genoten, ik heb pijn gevoeld, ik heb willen opgeven, ik ben doorgegaan en uiteindelijk de finish gehaald. Het was 10 000 keer zo zwaar als ik ooit had gedacht, ik voelde me mentaal minimaal 10 keer gebroken, fysiek had ik het zwaarder dan welke training ooit maar door niet op te geven heb ik mijn doel bereikt en mijn eigen geluk gecreëerd en daarom is het een ervaring die ik nooit had willen missen!

Het is nu een dag later en ik heb me weer een beetje kunnen opladen en alhoewel ik nog steeds in roes van euforie en ongeloof zit, kan ik wel met jullie terugblikken op de race.

3.45AM: de wekker gaat nog niet voor een kwartier maar ik kan niet meer slapen, de zenuwen gieren door mijn lijf. Tijd om op te staan en klaar te maken voor de race!

4.30AM: ready to go! Ik loop naar de ferry en kom onderweg nog wat verdwaalde halloween feestgangers tegen die me succes wensen en ik herken ook al enkele renners door de gele Adidas race bags. De zenuwen verdwijnen langzaam en beginnen plaats te maken voor excitement!

5.00AM: de ferry vertrekt met mij en enkele honderden marathonrenners. Een gevoel van saamhorigheid omdat we allemaal hetzelfde doel hebben vandaag. Naast mij zitten enkele ervaren mararhonrenners die allemaal heel relaxed zijn, ik voel me ontspannen.

5.10AM: in Devonport aangekomen wemelt het van de renners die aan het wachten zijn tot het moment van de start en dat is wat ik ook ga doen. Ik maak nog even wat foto's van de sky tower by night en loop een beetje onrustig heen en weer, zoek een wc op en ga dan mijn race bag afleveren om de start op te zoeken. Er zijn geen officiele tijdvakken maar op enkele punten staan roadsters die een bepaalde tijd gaan rennen en ik ga tussen 3.45 en 4.00uur staan. Ik heb er alle vertrouwen in.

6.10AM: het startsignaal klinkt, let's go! Na driehonderd meter begint de eerste klim over de eerste heuvel en zo gaat het de eerste 10,5 km lang: heuvel op en af. Ik probeer mijn eigen haasje te volgen die onder mijn tempo loopt en vind een pink panter die er wel ervaren uitziet en volg haar enkele kilometers totdat ik haar toch voorbij streef. Ik loop relaxed en geniet van de uitzichten op zee, op de Harbour Bridge en op Auckland City en ik zou eigenlijk wel wat foto's willen maken tussendoor maar ik ben bang dat ik dan ga vallen dus ik laat de kodakmomentjes voor wat ze zijn.

7.04AM: de eerste kwart gepasseerd, voel me hartstikke goed (nu nog wel) en de klim op de Harbour Bridge begint. De uitzichten zijn adembenedemd en ik geniet! Ik besef me dat dit een once in a lifetime moment is. Sowieso ga ik hier waarschijnlijk nooit meer terugkomen maar de Harbour Bridge is normaal alleen open voor autoverkeer en tijdens de marathon is het de enige mogelijkheid om hier overheen te rennen. Ik moet zelfs lachen om een Japanner die mijn kodakgedachten letterlijk neemt en midden op de brug stopt om foto's te schieten. Na de Harbour Bridge begin ik het ineens zwaar te krijgen. Ik word ingehaald door de 3.45 roadster (was ik die voorbij?!), die mijn opa zou kunnen zijn geweest, en zijn volgers. Shoot! Dat kan niet de bedoeling zijn denk ik en ik doe een wanhopige poging om ze bij te blijven maar na een minuut of twee bedenk ik me dat ik nog niet op de helft ben en vooral geen capriolen moet gaan uithalen nu maar focussen op mij eigen tempo. Ik raak de roadster uit mijn oog en loop weer mijn eigen tempo.

8.03AM: halfway there! Nu begint een lang en taai stuk langs de kustlijn De zon schijnt fel en het is warm, ik heb buikkrampen en mijn voeten doen zeer en ik heb mijn eerste (of al tweede?) mental breakdown! Opgeven is geen optie maar ik heb het zwaar! Waarom?! Ik kan mijn geen een training herinneren waarin ik het nu al zo moeilijk had! Ik vind een nieuwe pink panter om te volgen maar ze is iets te snel voor me. Op het 26km punt duik ik snel een wc in en hierna voel ik me weer energiek. Op elke drankpost drink ik een beker powerade, een beker water en een paar slokken cola. Aan de rechterkant zie ik de eerste renners die al op de terugweg zijn, dit worden er steeds meer en ook het aantal mensen voor mij dat uitstapt neemt toe. Over demotivatie gesproken... Mental breakdowns 3,4 en 5 volgen.

9.06??AM: turning point bij St Heliers Bay. Hier keer je letterlijk om en loop je dezelfde weg terug. Dit voelt goed, vanaf nu is het één weg terug! Kilometers 31 tot 34 loop ik euforisch maar dan krijg ik het weer super zwaar, last van mijn buik en ook mijn benen worden met iedere meter zwaarder. Nog 8 km denk ik, anything could happen. Wat helpt is om naar rechts te kijken naar alle mensen die achter mij lopen en nog niet bij het turning point zijn aangekomen. Bij de 37 km raakt mijn linker been verzuurd/in kramp maar ik mag niet gaan wandelen van mezelf, dan lukt het me nooit meer om te gaan rennen. Ik tel iedere halve kilometer af ongeveer, na een korte drinkstop voel ik me steeds net iets minder slecht en de laatste kilometers zijn in zicht. Ik denk steeds, it's all mental; alle pijn die ik voel, de gedachte dat ik continue wil opgeven, ik moet me er niet aan toegeven. Ik denk aan alle moeite en toewijding die ik in de voorbereidingen heb gestopt, aan alle mensen thuis die aan me denken, in me geloven en me voor gek verklaren. Make te impossible possible. En met die gedachten leg ik de laatste pijnlijke meters af.

10.00AM: I did it and it was everything! Ik kan even geen stap meer zetten maar het is klaar. De rest is geschiedenis. Officiële eindtijd: 3.50.05

4 november, the day after.
Letterlijk terugkijkend vanaf mount Victoria ben ik trots dat het me is gelukt. Het was dan wel mega zwaar, dat maakt het misschien alleen maar specialer. Hoe komt het dat ik het zo zwaar had? I guess, combinatie van het heuvelachtige parcours (het was ongeveer zeven keer de zeven heuvelenweg), te weinig rust genomen ( twee dagen van tevoren met de mountainbike heuvels beklimmen is ongeveer het tegenovergestelde van rust nemen) en de overkill aan drinken onderweg, die ik wel nodig had maar iets te heftig was voor mijn darmen om te verdragen. Dus, voor een volgende keer: vlak parcours, goed rust nemen vooraf en trainen met meer drinken. Ik heb er al een in gedachten, jullie ook?



Lake Waikaremouana: My First Great Walk!









Nieuw Zeeland staat natuurlijk bekend om zijn geweldige natuur en landschappen; prachtige bossen, bergen, zeeen, kustlijnen, rotsen, meren, vulkanen etc. Je kan er dan ook hele mooie wandelingen maken, en beter is nog om te trampen (dat betekent met backpack gevuld met eerste levensbehoeften de outback in, tracks afleggen en slapen in hutten/campsites met minimale voorzieningen). Er zijn vele mooie tracks en de beroemdste tracks zijn de Great Walks (negen in totaal). Dit zijn allemaal multidaagse tramps door de mooiste en best toegankelijke gebieden van NZ. Deze tracks zijn dan ook erg populair bij zowel de toeristen als de kiwi's en ik heb inmiddels mijn eerste Great Walk inmiddels afgelegd! En, it was AWESOME!

"Lake Waikaremouana, niet voor niets zo groen", is wat iedereen hierover roept. Het regent er veel en vaak. In totaal hebben we twee dagen in de (miezer)regen gelopen en twee dagen voornamelijk in de zon, ondertussen genieten van de geweldige uitzichten, 500m klimmend over boomstronken naar de top waar de wolken het uitzicht grotendeels belemmeren (maar alsnog indrukwekkend!), zompend door de modder waarin je schoen net niet ten onder gaat; alles met zware backpack (voornamelijk voedsel) op je rug, slapen in basic hutten, wassen in het meer, veel kodakmomentjes en uiteindelijk voldaan terugkeren in sunny Rotorua.
I LOVE IT!

En met dit avontuur achter de rug, kijk ik uit naar de volgende tramping trips: Tongariro Alpine Crossing, Queen Charlotte Track, Abel Tasman Coast Track, Kepler Track en Rakiura Track staan alvast op de planning!


donderdag 14 november 2013

Paihia, Hamilton, Raglan, Coromandel

"Oh darling, let us be adventurous!"


Cape Reinga


Sandsurfing


90 miles beach


Sailing Trip



Running/Countryliving Hamilton





Raglan



Eindelijk tijd voor wat reisavonturen, uiteindelijk was de voornaamste reden om naar Nieuw Zeeland te komen om te reizen en tot nu toe hebben mijn blogs alleen nog maar in het teken van rennen gestaan. Hier gaan we dan! 

First stop: Paihia
In het noorden van Nieuw Zeeland heerst een wat meer subtropisch klimaat en de Bay of Islands is een gebied met een aantal paradijsachtige (onbewoonde) eilandjes waar je vanuit de kustplaatsen makkelijk heen kan varen en waar veel te zien en te beleven is. Zoals ik al eerder schreef, was het rainy paradise, want het weer zat er mij niet mee. Maar dat mocht de pret niet drukken! Ik heb een dagtrip naar Cape Reinga, de zandduinen inclusief zand surfing en 90 miles beach gedaan. En daarna een zeiltrip inclusief snorkelen en kayaken en redelijk goed weer!

Second stop: Hamilton/Raglan
Daarna ben ik doorgereisd naar Hamilton, waar Bert en Fieke van den Bogaard wonen en waar ik een paar dagen heb gelogeerd. Wakker worden op de boerderij, verse sinaasappels plukken van de boom en daarna met de auto naar Raglan om te surfen, niet heel slecht! En deze super vriendelijke en gastvrije mensen hebben mij de auto geleend om het Noordereiland verder te verkennen.

Third stop: Coromandel
Begin van de week ben ik met de auto naar Coromandel vertrokken, eerst de Pinnacle track gedaan (dag tramping track van 759m hoog met hele mooie omgeving, mijn trackbuddy deed het denken aan de film Avatar? Ik ken de film zelf niet), was heel cool! Daarna nog een stukje omhoog gereden naar Hahei waar de mooie stranden, de toeristische trekpleister Cathedral Cove en hot water beach zijn. Daar heb ik nog wat gemountainbiked en gesnorkeld en ben ik heel erg verbrand (stupid!). Daarna ben ik nog wat verder naar het zuiden van Coromandel gereden naar Whangamata voor wat tramping en vanwege het zonnige weer/sunburn ben ik nu in Rotorua beland.

Liefs Carlijn

vrijdag 8 november 2013

Running Is a Gift


 





Ik had gedacht om vanaf nu alleen nog maar over het reizen te bloggen, maar ik kan het niet laten om nog een blog te wijden aan rennen. Tsja, waar het hart vol van is zullen we maar zeggen! Voor degenen die met smart op reisverhalen en foto's zitten te wachten, no worries, deze komen er ook aan!

Afgelopen twee dagen was ik in Paihia, een subtropische (in mijn geval regenachtige) plek in het Noordland van het Noordereiland, en ik had een druk programma met een dagtrip naar Cape Reinga en een dag zeilen. Er bleef dus maar weinig tijd over om de omgeving goed te verkennen, maar dit wilde ik natuurlijk wel heel graag! Een hiking tocht naar de Haruru Falls zou zeker 2,5-3 uur in beslag nemen en die tijd had ik niet. Gelukkig ben ik inmiddels bekend met make the impossible possible. Dus na een dag zeilen, haalde ik mijn running gear en camera uit mijn bagage en ben ik als een trailrunner op pad gegaan.

Vanaf mijn verblijf was het 1,5 km over het asfalt tot de start en vanaf daar door de mangroven 5 km tot de watervallen. Ik waande mezelf steeds meer als expeditielid in Expeditie Robinson en hoorde zelfs Evies stem op de achtergrond "in kamp Noord moeten de deelnemers een tocht dwars door de mangroven afleggen tot aan de Haruru Falls in de strijd om immuniteit". Ik moet echt een poging gaan doen om een BN'er te worden, wat zou dat gaaf zijn!

Tijdens de run hield ik in mijn achterhoofd ook het beeld van Sipke Jan Bousema in mijn achterhoofd vast, die een aantal seizoenen geleden in zijn enthousiasme onderuit ging tijdens een afdaling en daardoor zijn enkel verzwikte en de expeditie moest verlaten. Uitkijken geblazen dus, vooral met boomstronken en losse stenen tijdens de afdalingen. Onderweg laste ik een stuk of vier pauzes in om te genieten van het uitzicht en voor de kodakmomentjes en na ruim een half uur bereikte ik de top. Helaas lag er geen immuniteistketting voor mij klaar, maar dat maakte de beleving niets minder waard: ultiem genieten!

Ik volgde dezelfde weg terug en was aan het genietengenietengenieten! Genieten van het rennen, genieten van de omgeving en genieten van de vrijheid en ik dacht: running is a gift. Het is een cadeau om te kunnen rennen, om hier fysiek toe in staat te zijn, en daarbij geweldige momenten te beleven zoals nu, rennen door de mangroven in Nieuw Zeeland!

Om de run ultiem te eindigen, na 13km/1h15 kwam ik terug bij mijn hostel, precies op tijd voor het avondeten, dus ook nog eens perfecte time management.

Liefs Carlijn

woensdag 6 november 2013

Auckland City: First Impressions











Met de marathon net achter de rug, is de eerste week voorbij gevlogen. Ik heb nu dan ook alle tijd om de eerste indrukken van New Zeeland te beschrijven. Eigenlijk alleen van Auckland want verder dan deze stad ben ik nog niet gekomen. 

What I like about Auckland & New Zealand:
- Friendly people. Echt alle Nieuw Zeelanders zijn super vriendelijk en behulpzaam. Bijvoorbeeld, ik had een mountainbike gehuurd om de stad te verkennen. Fietsen is hier niet echt gebruikelijk vanwege alle heuvels en ik kwam welgeteld 5 fietsers in 8 uur tijd tegen! Gelukkig werd aan mij overal voorrang verleend, ook op de wegen waar het niet echt fietstoegankelijk leek. Als eenzame ziel was ik af en toe op de kaart aan het koekeloeren waar ik was, en meerdere keren kwam er iemand naar mij toe om te vragen of ze me konden helpen om de weg te vinden, very nice! Ook voor foto's maken is het geen probleem om iemand te vragen om een foto van je te maken (als het al niet zelf aanbieden), alhoewel selfies natuurlijk wel the best blijven. ;-)
- Green city, ondanks dat het een grote stad is (1,2 miljoen inwoners en 1/5 deel van alle Nieuw Zeelanders heb ik mij laten vertellen), is het geen megamega drukke stad en zijn er veel (grote) parken te bekennen. 
- Sporty spices. In elk park zijn wel een aantal mensen een vorm van sport aan het beoefenen. In het Auckland Domain zijn dagelijks (georganiseerde?) trainingen van rugby'ers, voetballers, frisbee'ers en honkballers onder andere en ook renclubjes kom ik tegen. Ziet er echt heel leuk uit en ik ik voelde me helemaal in mijn element toen ik zelf een paar rondjes rende daar. 
- Beaches, als je naar het strand wil hoef je niet ver weg te gaan. Zelfs midden in Auckland kan je lopend het strand bereiken. Nog fijner zijn de stranden op Waiheke Island die je met de ferry in drie kwartier bereikt. Ik was dan ook zo blij als een kind toen ik mijn eerste dag op het strand daar beleefde!
- Harbour Bridge, nadat ik er overheen ben gerend en vanuit verschillende hoogtes (Sky Tower, Mount Eden, Mount Victoria o.a.) deze brug heb aanschouwd ben ik fan! Ik denk dan ook dat in mijn herinnering aan Auckland de marathon met de Harbour Bridge mij het meeste gaan bijblijven.
- Springtime, ik kan het niet vaak genoeg zeggen denk ik, het weer is zo fijn hier. De meeste dagen heb ik tot nu toe korte broek en t-shirt weer gehad. Zon, twintig graden, af en toe een drup regen. Can't wait till summer! (Inmiddels heb ik ook de regenachtige kant van Nieuw Zeeland ondervonden helaas..)
- Nike, ik denk dat zeker 80% van alle Nieuw Zeelanders op Nike's rondloopt en daar ben ik groot fan van! Maakt meteen de beslissing voor mij om bij terugkomst in Nederland als beloning voor mijn marathon voor mezelf een paar fancy Nike's te kopen!

What I don't like about Auckland & New Zealand:
- No history, Nieuw Zeeland is slechts een paar honderd jaar oud en alles is nieuw. Geen Romeinse amfitheaters of Griekse agora's. De enige geschiedenis van de stad is te vinden in het Auckland museum maar die heb ik geskipt aangezien dit erg prijzig was en ik na lang zeuren geen student discount kreeg.
- Expensive, Nieuw Zeeland is duurduurduur, ik moet diep in de buidel tasten voor een kop 
koffie, de dagelijkse boodschappen en alle touristische uitjes. Dit zorgt er wel voor dat ik nu de hand zoveel mogelijk op de knip probeer te houden, en probeer slimme keuzes te maken in wat ik wel en niet wil doen. Helaas heb ik ook al een aantal financiele tegenvallers gehad (camera kapot, jas achtergelaten in Auckland) maar dat mag de pret niet drukken. En gelukkig kan ik in mijn achterhoofd houden bij thuiskomst een rijke dokter word dus niet te veel over de kosten hoef na te denken. ;-)
- Disconnected. De wifi verbinding is overal heel slecht en traag. Natuurlijk ben ik het grootste deel van de dag niet hiermee bezig, maar 's ochtends/'s avonds is het fijn je email te kunnen lezen en te bloggen en tegenwoordig is het zo normaal om overal in verbinding te kunnen staan met de buitenwereld dat dit super irritant is. Jaloersmakende foto's uploaden duurt mij dan ook veel te lang en dat is natuurlijk ook super jammer voor jullie!

Zolas jullie kunnen lezen heb ik het al goed naar mijn zin! Alhoewel een hele week Auckland wel echt te lang is (twee dagen was ook wel voldoende geweest) en als ik hier niet voor de marathon was geweest, dan was ik al lang eerder doorgereisd. Nu ben ik gisteren naar Paihia/Bay of Islands, ten noorden van Auckland afgereisd, Hier regent het nu de hele tijd, terwijl dit eigenlijk het "subtropische paradijs" van Nieuw Zeeland zou moeten zijn, voor mij nu dus rainy paradise.

Liefs Carlijn