zondag 29 december 2013

Happy Holidays






Wellicht komt dit bericht als mosterd na de maaltijd, kerst 2013 is al zo passé, maar vanuit Nieuw Zeeland wil ik iedereen nog fijne feestdagen wensen. Merry Christmas had ik inmiddels al wel gewenst dus ik kan dit bericht afdoen met Happy New Year! Voor mij is het nieuwe jaar twaalf uur eerder van start gegaan, dus ik heb twaalf uur langer om aan mijn goede voornemens te werken. ;-)

Anyway, ik wilde nog een korte compilatie schetsen van mijn kerst en oud op nieuw in Nieuw Zeeland, al had ik al het een en ander laten doorschemeren in eerdere berichten. Om niet in de kerststemming te komen, ging ik trampen op Stewart Island. Na vaarwel te hebben gezegd tegen mijn enige twee echte vrienden op het zuidereiland, was ik weer op mezelf aangewezen. Kerst in Queenstown was grijs, niet kerstig en ik had genoeg tijd om mijn hardloopschoenen weer uit de tas te pakken en te rennen door de wetlands en over de heuvels van Queenstown!

Na kerst kon ik weer mijn ding doen, stralend mooi weer liet mij twee toffe dag hikingtrips toe, een naar de top van Mt Roy (1658m) in Wanaka en een naar de top van Mt Ben Lomond (1732m) in Queenstown (de tracks om en nabij 500m boven zeeniveau, dus een klim tussen de 1100 en 1200m). Die laatste was wel even pittig omdat ik via een andere route terug wilde maar ik raakte de route kwijt (en kreeg hem ook niet meer gevonden in de juiste richting) dus maakte ik maar rechtsomkeert naar de route die ik wel kende. Mijn redenatie: zo berekenen ze dus de 8 hr return. Allebei de hikings lieten prachtig uitzicht op bergen (Mt Aspiring) uit de omgeving en de steden zien, vooral Ben Lomond was super mooi!

Daarna ben ik naar Te Anau gegaan, waar ik het toch niet kon laten om een glowworm tour in de caves te doen (ik was overgehaald door twee Amerikanen), wat op zich toch wel best cool was! Behalve dat je er geen foto's mocht maken. Om vervolgens de Routeburn track in 1,5 dag af te leggen, waardoor ik precies op tijd terug was om het nieuwe jaar in te luiden in Te Anau, was het niet dat ik uitgeteld was door de pittige track die ik die dag nog door de sneeuw had afgelegd en om half twaalf het bijltje erbij neerlegde. Ik hoop dat jullie een spectaculairdere avond hebben (gehad)!

Na een kort bezoek aan Dunedin hoop ik dit weekend bij (mijn inmiddels bff's) Ad en Miranda in Timaru te arriveren en daar mooie tripjes te beleven!

Happy New Year!

Routeburn Track











Met gemengde gevoelens over de geslaagdheid van de track, blik ik terug op de Routeburn track. Ook één van Great Walks, en deze track die een passage vormt tussen Fiordland en Glenorchy (nabij Queenstown), zou net zo'n adembenemend uitzicht moeten geven op de bergtoppen van Aspiring National Park als de Kepler track en op de fjorden als de Milford Sound track. Ik zeg 'zou moeten' want ik weet het nog steeds niet... 

Na twee dagen stralend mooi weer in Fiordland, was het weer tijd voor grijs en regenachtig weer. Eerder schreef ik over 6 meter regen per jaar dat er valt, dit blijkt een understatement te zijn. De officiële cijfers zeggen meer dan 7 meter regen per jaar, en met meer dan 200 dagen per jaar dat het regent zijn de kansen op een tramp in de regen groter dan in droog weer. 

Dag één begon dus in de regen, eigenlijk had ik die dag nog best geluk want het grootste deel van de track heb ik in droog weer afgelegd. Maar wat is er vervelender dan hiken in de regen? Hiken in de mist! Vet balen van het uitzicht (geen dus), een side track naar de Key Summit leverde daarom drie kwartier peentjes zweten onder de te warme regenjas en nul foto's op. Ik kon alleen maar genieten van het 'uitzicht' op lager niveau, en aan het mooiheidsgehalte daarvan (ik was zelfs onder de indruk van de watervallen, welke me normaal niet kunnen interesseren), kon ik alleen maar aannemen hoe grandioos al het andere uitzicht moest zijn geweest! Ik wenste om regen, storm, kou, hagel en vorst! Alles in ruil tegen een uitzicht, maar mijn gebeden werden niet verhoord. 

De tweede dag was niet veel beter weer voorspeld, dus ik hield al rekening met de ergste scenario's (nul foto's voor de blog en 'weggegooid' geld voor de hut en te dure shuttle). Maar om toch mezelf niet voor het hoofd te slaan dat ik een side track niet had kunnen doen omwille van de tijd, en niet omdat er geen uitzicht zou zijn, besloot ik om zeven uur te starten om genoeg tijd te hebben voor de gehele track en op tijd bij de shuttle te zijn. En op zich had ik niet eens te veel pech met het weer. Oke, het grootste gedeelte blijft nog mysterieus voor mij en een hike naar de top van de Conical Hill heb ik ook maar overslagen, maar de zon brak een paar momenten door op goede fotoplekken, en ik heb getramped in de sneeuw! Ik was alleen maar blij met met goed uitgeruste tramping gear die mij min of meer droog en warm hield en het leverde nog wel een aantal mooie plaatjes op. Na de afdaling vanaf Alpine gebied, kwam ik allerlei daghikers tegen in korte broek en t-shirt: huh!? In Glenorchy/Queenstown bleek gewoon de zon te schijnen (één blik omhoog zei mij gelukkig genoeg!).

Aan het einde van deze tramp kan ik alleen maar toegeven hoe veel invloed het weer op de beleving van je trip heeft, én hoe snel het weer kan omslaan (in Alpine gebied), én hoe belangrijk het is om goede trampinggear te hebben (om het trampen nog enigszins leuk te laten) én hoe moeilijk het dus is om je tramp goed te plannen én dat mijn lijst met dingen die ik wil doen wanneer ik terug kom in Nieuw Zeeland (de routeburntrack in mooi weer afleggen!) alleen maar langer wordt!

P.S. Snowing selfies are the best!

dinsdag 24 december 2013

Stewart Island









Tramping: I just can't get enough. Daarom besloot ik om de laatste dagen voor kerst te trampen op Stewart Island. Als er iets dit jaar aan mij voorbij gaat, is het wel kerstmis (en oud op nieuw). Ik associeer kerst namelijk met koude, donkere dagen, hopende op een witte kerst. Hier is kerst een hele andere beleving. Met de lange en 'warme' dagen vervangen barbecues op het strand onze kerstdiners bij de open haard. Door het reizen krijg ik sowieso de helft van de kiwi kerstperikelen niet mee, als ik dan af en toe een kerstliedje op de radio voorbij hoor komen of een opgetuigde kerstboom in het hostel zie staan, besef ik me weer dat het bijna kerst is! Gelukkig maar, als ik nu in een koud en donker land was, had ik me waarschijnlijk eenzaam gevoeld. Nu kan ik tenminste gewoon doen wat ik hier het liefste doe: hiken!

Stewart Island dus, dit eiland bestaat grotendeels uit ongerepte natuur. Het Rakiura National Park beslaat ongeveer 85% van het eiland en één van de negen Great Walks, genaamd de Rakiura Track vormt een klein deel van alle tracks die je er kan hiken. Met het vliegtuig vloog ik er in 20 minuutjes naar toe, dit was al een hele ervaring op zich. Mooie uitzichten en veel turbulentie waardoor ik me enigszins 'wagenziek' voelde. Waar Stewart Island het meest om bekend is, zijn de diverse vogels die je er kan spotten en met name de kiwi. Nu was mijn illusie dat ik de kiwi wel tegen zou moeten komen tijdens drie dagen en twee nachten op het eiland, maar helaas bleef het bij het herkennen van het geluid van een kiwi op afstand. De kiwi is erg verlegen en komt alleen tevoorschijn in de nacht. Er is echter één plek op Stewart Island waar grotere kans hebt om kiwi's overdag te spotten, en dat is Mason Bay. Alleen om hier te komen, ben je al twee dagen hiken door de modder en moeilijk passeerbare creken verder, dit was mij de uitdaging nu niet waard.

De track viel me ook iets tegen, waarschijnlijk omdat ik te veel verwend ben met mooien uitzichten de afgelopen dagen. De eerste dag was wel heel mooi over stranden en deed me aan Abel Tasman denken, de andere twee dagen waren voornamelijk door de bush en weinig spectaculair. En ik had de afstanden overschat, deze waren maar heel kort waardoor ik mezelf verplichtte om iedere mogelijke sidetrack erbij te nemen, Wie ik onderweg nog wel tegenkwam: de kaka, de tui, de wood pigeon, een possum en een hert, echter allemaal te snel of te schuw om ze vast te leggen op camera.

Merry Christmas!

Kepler Track: picturetime














Merry Christmas!

Marathon 2.0

Besties of the running selfies in New Zealand:







In 2013 rende ik mijn eerste marathon, in Nieuw Zeeland. Een bijzondere ervaring die ik, ondanks de pijn en moeite die het me het kostte om te finishen, nooit had willen missen! Na het behalen van de eindstreep (wat een opluchting was dat!), wist ik één ding zeker: dit smaakt naar meer! Of ja, volgens mij kan ik me nog herinneren dat ik tijdens het rennen dacht, misschien moet ik hier toch maar een once in a lifetime experience van maken. Maar het is apart hoe snel je een paar uur afzien vergeet en dit plaats maakt voor nieuwe ambities: verder, sneller, sterker! Ik wist dus meteen dat ik het hierbij niet zou laten, en dat een volgende marathon mijn nieuwe doel zou worden (voorlopig nog geen ultramarathon dus).

Dus in 2014 ga ik dus sowieso mijn tweede marathon rennen! Dit keer op vlak terrein, dichter bij huis: Rotterdam, 13 april 2014 it will be! Ik ben namelijk al ingeschreven! En voor iedereen die het (zogenaamd of oprecht) jammer vond dat hij/zij mij niet kon aanmoedigen of bij de finish binnen halen vorige keer om Auckland te ver weg was, geen excuses dit keer! Ik verwacht jullie allemaal!! :-)

Tijdens mijn eerste marathon kwam ik een aantal valkuilen tegen: de heuvels (check vlak parkoers), niet gewend zijn aan goed drinken tijdens de race (kan ik beter voorbereiden tijdens het trainen) en geen rust genomen voordien (kan ik proberen deze keer wel te doen). Dus lessons learned, deze valkuilen ga ik niet nog een keer tegen tegenkomen! 

Het spannendste dit keer is de voorbereidingstijd, als ik terug kom van mij reis heb ik nog maar 10 weken om te trainen!! Heel kort dus! Vorige keer begon ik 18 weken van te voren! Ik heb gepoogd mijn hardloopconditie in NZ op peil te houden, maar afgezien van een enkele run her en der, heb ik het enigszins af laten weten. Ik bedoel, hardlopen kan ik thuis ook, trampen daar en tegen niet! Maar vanaf kerst ben ik weer begonnen met rennen en naast het gebruikelijke trampen, reizen, genieten en chillen ga ik zo veel mogelijk hardlopen de komende maand!

Nu de motivatie om consequent te rennen wat minder is dan de vorige keer thuis (toen leefde ik heel erg naar de marathon toe, nu sta ik meer in de chillmodus), moet ik een stok achter de deur hebben: dus bij dezen beloof ik jullie dat ik vanaf kerst minimaal drie keer per week ren (in Fijji moet ik nog een oplossing bedenken), en minimaal één keer een halve marathon ter voorbereiding en jullie hiervan op de hoogte houd.

So far so good:
Week 1, Christmas Week: 1 run in Invercargill Domain (8km door de stromende regen), twee runs over de heuvels van Queenstown tijdens kerst (16 en 6km) en 1 run langs lake Te Anau (12km)
Week 2, Happy New Years Week 2014: 2 runs over de pittige heuvels van Dunedin (11 en 10km), met één poging de Baldwin Street op te rennen (de steilste straat ter wereld!), en nog 1 run te gaan in Timaru

Keep you posted!

vrijdag 20 december 2013

Fiordland: Doubtful Sound and The Wonderful Kepler Track









Het wordt steeds moeilijker om alle mooie plekken waar ik ben geweest te overtreffen, het zuidereiland is zo prachtig met de fjorden, besneeuwde bergtoppen, spiegelmeren en al het groen. Daarmee gepaard gaat de vele regen waar we regelmatig over klagen, maar ons karma was gunstig gesteld want in fiordland (waar normaal de meeste regen valt, gemiddeld 6 meter per jaar) hebben we geen drupje regen gevoeld, hoera!

Het begon met één dag een trip in de auto naar Milford Sound, het meest bekende en meest toeristische fjord. Hier hebben we een aantal korte side tracks gedaan waarvan Lake Marian het mooiste uitzicht gaf over een helderblauw meer in de hoogte. De dag erna hoogtepunt nummer 1 van Fiordland, de bootcruise over Doubtful Sound, minder toegankelijk en daarmee ook duurder en duidelijk minder toeristisch. De enige manier om er te komen is met een ferry over Lake Manapouri en daarna met de bus naar de fjorden. Hier hadden we adembenemd uitzicht over de fjorden, het heldere water, de besneeuwde toppen en we werden niet alleen getrakteerd op een zeehonden kolonie (inclusief tig babyzeehondjes) maar ook op springende dolfijnen! De vier uur op het water vlogen dan ook voorbij en aan het einde van de dag waren we het beslist eens dat deze trip meer dan het geld waard was en dit (voor mij) nummer één mooie plaatjes is (of was moet ik inmiddels zeggen).

Want de dag erna zijn we gestart met de Kepler Track, startend vanaf het plaatsje Te Anau. De eerste dag hadden we al de helft van het parcours (31km) over vlak terrein door beech forrest afgelegd, om de tweede dag door te stomen naar de top. Bijna 1000 meter klimmen en daarna was het vier uur lang genieten van dé mooiste uitzichten in Alpine gebied. Al het moois wat Fiordland te bieden heeft, hebben we kunnen zien en vastleggen. En we hadden hier de prachtigste dag die je maar kan voorstellen: zon, geen wind of regen en stralend blauwe lucht! Dit spectaculaire uitzicht was echt boven alle verwachtingen! Hierna is voor mij Doubtful Sound van de nummer één plaats verstoten door de Kepler Track. 

Helaas heb ik de foto's van de Kepler Track nog niet kunnen uploaden dus de foto's die je ziet zijn alleen van Lake Marian, Milford en Doubtful Sound. En nog meer helaas heb ik inmiddels afscheid genomen van Ad en Miranda. Twee en halve week zijn voorbij gevlogen door de vele plekken die we in korte tijd hebben kunnen zien én door alle potjes toepen/121'en. Thanks voor alle goede zorgen, ik ga jullie missen! Gelukkig niet voor al te lange tijd want ik ga Ad en Miranda opzoeken in Timaru voordat ik mijn weg terug naar het Noordereiland voorzet. Yes, voor de oplettende lezer: ik ga terug voor een tweede poging om The Crossing / The Northern Circuit af te leggen!

Morgen vlieg ik naar Stewart Island waar ik drie dagen ga trampen en hopelijk ook kiwi's kan spotten!

zaterdag 14 december 2013

West Coast












Inmiddels een aantal dagen en heel wat avonturen verder is het tijd voor een update! We zijn na de Abel Tasman Coast Track eerst naar het noordelijkste puntje van het zuidereiland gereden waar we zeehondjes hebben gezocht op het strand (met weinig succes) en Harwoods hole hebben bezocht in de Golden Bay. Harwoods hole is een grot van ongeveer 70m diagonaal en 300m diep, erg indrukwekkend en de tocht er naartoe gaat door het bos wat één van de vele filmlocaties van Lord of the Rings is (mooi). De ontstaanswijze van de grot is ons tot nu toe onbekend, dus als iemand het wil opzoeken en wil delen, graag! Daarna zijn we via de Westcoast door naar het zuiden gereden en hebben meerdere stops gemaakt: bij kennissen van Ad en Miranda in Westport, bij de pancake rocks, Franz Josef en de Fox glaciers, bij de Copland pass, Wanaka en nu Queenstown.

De weg naar Westport schijnt een van de mooiste wegen van Nieuw Zeeland te zijn, voor ons blijft het een aanname aangezien we hier grotendeels in het donker over zijn gereden. In Westport hebben we nog een tweede poging gedaan babyzeehondjes te zien en met meer succes, yes! 

De pancake rocks zijn gigantische rotsen die (je kunt het wel raden) de vorm van pannekoeken hebben, de ontstaanswijze is tot heden nog onzeker en de rotsen 'groeien' elk jaar in hoogte en nemen andere vormen aan omdat het krachtige water van de zee soms stukken uit de rotsen slaat. 

De gletsjers van Franz Josef en Fox daarentegen krimpen ieder jaar, of eigenlijk iedere dag. Beide gletsjers hebben we van een afstandje kunnen bekijken en heel educatief hebben we de informatieborden bekenen met foto's van de gletsjes 150, 25, 5 en 3 jaar geleden en je ziet zo veel verandering, zelfs ten opzichte van 2010 zijn de gletsjers (door global warming) nog enkele tientallen meters gekrompen. Eigenlijk wilde ik nog op de gletsjers (misschien kan het over een paar jaar wel niet meer!), maar de enige manier om op de Franz Josef glacier te komen is met helicopter en dat was me toch iets te diep in de buidel tasten. Bij de Fox glacier hadden we de kans om Mount Cook weerspiegeld in Lake Matheson te zien, was het niet dat de wolken ervoor zaten, jammer jammer.

Daarna zijn we weer een stukje verder naar het zuiden gereden waar we zijn gestopt ten hoogte van de Copland pass, welke de verbinding vormt tussen de westkust en Mount Cook en hier loopt ook een coole tramping track. De track gaat over boomstronken en veel rotsen langs een rivier en over kreekjes, welke niet te passeren zijn na veel regen (gelukkig hebben de meeste kreken bruggen), omhoog tot de Welcome Flat hut waar we konden chillen in de hot pools! Dit was een erg coole en uitdagende track, en met een keer verdwalen en twee keer natte voetjes door de creek hebben we deze tramp ook veilig kunnen volbrengen. De reis verder naar het zuiden hebben we gereden over de Haast pas waar een een kleine oponthoud was vanwege een mini aardbeving en een eerdere landslide maar deze hebben we ook veilig kunnen passeren.

In Wanaka schijnt eindelijk de zon, na vier dagen regen! Vanuit de campingplaats hadden we uitzicht over Lake Wanaka, groene bergen en besneeuwde bergtoppen, (mits de wolken er niet voor hangen). Ik heb hier dan ook de mooiste run tot nu toe gedaan denk ik. Gisteren hebben we de Rob Roy Glacier track gehiked. De weg ernaartoe was geweldig mooi, en ik denk dat de weg naar Westport deze (voor mij) niet had kunnen overtreffen! De track was kort maar krachtig: 1,5 uur klimmen en dan adembenemend uitzicht op tot nu toe de mooiste glaciers en daarna 1,5 uur steil omlaag. Foto's kunnen de pracht van dit natuurschoon niet evenaren vind ik, maar genoten heb ik zeker!

In Queenstown, bruisend en excited hart van het zuiden hebben we gisteren een rustdag genomen en gezellig biertjes gedronken, er staat de komende dagen nog genoeg excitement op ons te wachten!