Auckland Marathon: I did it and it was everything

"Ik heb het gehaald! Ik leef nog! Ik ga huilen! Nee, toch niet.. Ik heb net 42,2 km gerend!! Wauw! Mijn voeten doen zo veel pijn, ik kan geen stap meer zetten. Ik mag nu niet stil gaan staan want dan kan ik niet meer verder lopen. Wat ben ik blij dat ik het heb gehaald! En wat ben ik blij dat het erop zit! Ik ga toch huilen, ... Nee toch niet. Hoe kom ik nu nog terug naar het hostel? Dit is echt, ik heb net gewoon een hele marathon uitgerend! Ik kan het niet geloven!"

Dit is een korte samenvatting van alle gedachten en emoties die ik voelde toen ik de finish was gepasseerd. Zoals in de titel staat geschreven, it was everything. Ik heb genoten, ik heb pijn gevoeld, ik heb willen opgeven, ik ben doorgegaan en uiteindelijk de finish gehaald. Het was 10 000 keer zo zwaar als ik ooit had gedacht, ik voelde me mentaal minimaal 10 keer gebroken, fysiek had ik het zwaarder dan welke training ooit maar door niet op te geven heb ik mijn doel bereikt en mijn eigen geluk gecreëerd en daarom is het een ervaring die ik nooit had willen missen!

Het is nu een dag later en ik heb me weer een beetje kunnen opladen en alhoewel ik nog steeds in roes van euforie en ongeloof zit, kan ik wel met jullie terugblikken op de race.

3.45AM: de wekker gaat nog niet voor een kwartier maar ik kan niet meer slapen, de zenuwen gieren door mijn lijf. Tijd om op te staan en klaar te maken voor de race!

4.30AM: ready to go! Ik loop naar de ferry en kom onderweg nog wat verdwaalde halloween feestgangers tegen die me succes wensen en ik herken ook al enkele renners door de gele Adidas race bags. De zenuwen verdwijnen langzaam en beginnen plaats te maken voor excitement!

5.00AM: de ferry vertrekt met mij en enkele honderden marathonrenners. Een gevoel van saamhorigheid omdat we allemaal hetzelfde doel hebben vandaag. Naast mij zitten enkele ervaren mararhonrenners die allemaal heel relaxed zijn, ik voel me ontspannen.

5.10AM: in Devonport aangekomen wemelt het van de renners die aan het wachten zijn tot het moment van de start en dat is wat ik ook ga doen. Ik maak nog even wat foto's van de sky tower by night en loop een beetje onrustig heen en weer, zoek een wc op en ga dan mijn race bag afleveren om de start op te zoeken. Er zijn geen officiele tijdvakken maar op enkele punten staan roadsters die een bepaalde tijd gaan rennen en ik ga tussen 3.45 en 4.00uur staan. Ik heb er alle vertrouwen in.

6.10AM: het startsignaal klinkt, let's go! Na driehonderd meter begint de eerste klim over de eerste heuvel en zo gaat het de eerste 10,5 km lang: heuvel op en af. Ik probeer mijn eigen haasje te volgen die onder mijn tempo loopt en vind een pink panter die er wel ervaren uitziet en volg haar enkele kilometers totdat ik haar toch voorbij streef. Ik loop relaxed en geniet van de uitzichten op zee, op de Harbour Bridge en op Auckland City en ik zou eigenlijk wel wat foto's willen maken tussendoor maar ik ben bang dat ik dan ga vallen dus ik laat de kodakmomentjes voor wat ze zijn.

7.04AM: de eerste kwart gepasseerd, voel me hartstikke goed (nu nog wel) en de klim op de Harbour Bridge begint. De uitzichten zijn adembenedemd en ik geniet! Ik besef me dat dit een once in a lifetime moment is. Sowieso ga ik hier waarschijnlijk nooit meer terugkomen maar de Harbour Bridge is normaal alleen open voor autoverkeer en tijdens de marathon is het de enige mogelijkheid om hier overheen te rennen. Ik moet zelfs lachen om een Japanner die mijn kodakgedachten letterlijk neemt en midden op de brug stopt om foto's te schieten. Na de Harbour Bridge begin ik het ineens zwaar te krijgen. Ik word ingehaald door de 3.45 roadster (was ik die voorbij?!), die mijn opa zou kunnen zijn geweest, en zijn volgers. Shoot! Dat kan niet de bedoeling zijn denk ik en ik doe een wanhopige poging om ze bij te blijven maar na een minuut of twee bedenk ik me dat ik nog niet op de helft ben en vooral geen capriolen moet gaan uithalen nu maar focussen op mij eigen tempo. Ik raak de roadster uit mijn oog en loop weer mijn eigen tempo.

8.03AM: halfway there! Nu begint een lang en taai stuk langs de kustlijn De zon schijnt fel en het is warm, ik heb buikkrampen en mijn voeten doen zeer en ik heb mijn eerste (of al tweede?) mental breakdown! Opgeven is geen optie maar ik heb het zwaar! Waarom?! Ik kan mijn geen een training herinneren waarin ik het nu al zo moeilijk had! Ik vind een nieuwe pink panter om te volgen maar ze is iets te snel voor me. Op het 26km punt duik ik snel een wc in en hierna voel ik me weer energiek. Op elke drankpost drink ik een beker powerade, een beker water en een paar slokken cola. Aan de rechterkant zie ik de eerste renners die al op de terugweg zijn, dit worden er steeds meer en ook het aantal mensen voor mij dat uitstapt neemt toe. Over demotivatie gesproken... Mental breakdowns 3,4 en 5 volgen.

9.06??AM: turning point bij St Heliers Bay. Hier keer je letterlijk om en loop je dezelfde weg terug. Dit voelt goed, vanaf nu is het één weg terug! Kilometers 31 tot 34 loop ik euforisch maar dan krijg ik het weer super zwaar, last van mijn buik en ook mijn benen worden met iedere meter zwaarder. Nog 8 km denk ik, anything could happen. Wat helpt is om naar rechts te kijken naar alle mensen die achter mij lopen en nog niet bij het turning point zijn aangekomen. Bij de 37 km raakt mijn linker been verzuurd/in kramp maar ik mag niet gaan wandelen van mezelf, dan lukt het me nooit meer om te gaan rennen. Ik tel iedere halve kilometer af ongeveer, na een korte drinkstop voel ik me steeds net iets minder slecht en de laatste kilometers zijn in zicht. Ik denk steeds, it's all mental; alle pijn die ik voel, de gedachte dat ik continue wil opgeven, ik moet me er niet aan toegeven. Ik denk aan alle moeite en toewijding die ik in de voorbereidingen heb gestopt, aan alle mensen thuis die aan me denken, in me geloven en me voor gek verklaren. Make te impossible possible. En met die gedachten leg ik de laatste pijnlijke meters af.

10.00AM: I did it and it was everything! Ik kan even geen stap meer zetten maar het is klaar. De rest is geschiedenis. Officiële eindtijd: 3.50.05

4 november, the day after.

Letterlijk terugkijkend vanaf mount Victoria ben ik trots dat het me is gelukt. Het was dan wel mega zwaar, dat maakt het misschien alleen maar specialer. Hoe komt het dat ik het zo zwaar had? I guess, combinatie van het heuvelachtige parcours (het was ongeveer zeven keer de zeven heuvelenweg), te weinig rust genomen ( twee dagen van tevoren met de mountainbike heuvels beklimmen is ongeveer het tegenovergestelde van rust nemen) en de overkill aan drinken onderweg, die ik wel nodig had maar iets te heftig was voor mijn darmen om te verdragen. Dus, voor een volgende keer: vlak parcours, goed rust nemen vooraf en trainen met meer drinken. Ik heb er al een in gedachten, jullie ook?