"If you want to run, run a mile. If you want to experience a different life, run a marathon."
Van bijna iedereen aan wie ik vertel dat ik de marathon ga rennen, krijg ik direct de vraag toegespeeld: "wáárom zou je dat in vredesnaam doen!?" Korte versie van het antwoord: omdat het me extreem vet lijkt om 42,195 km te kunnen rennen, helemaal stuk te gaan en na de finish totaal gesloopt maar euforisch te zijn en een prestatie hebben neergezet die niet iedereen je zomaar nadoet.
De uitgebreide versie van het verhaal is als volgt: 2,5 jaar geleden begon ik met hardlopen, een paar keer in de week een paar kilometers. Al snel breidde ik dit uit naar steeds vaker en steeds een stuk verder en langzaam aan raakte ik stiekem een klein beetje verslaafd (denk ik). In het najaar liep ik voor het eerst de Zevenheuvelenloop en dat was vet! Ik wilde meer, en vooral verder! Grenzen verleggen en mijzelf blijven uitdagen werd mijn volgende doel.
Het jaar erop liep ik de halve marathon van Amsterdam en ik weet nog dat ik toen dacht, dit is écht heel ver! En ik zag allemaal mensen bij de finish die de héle marathon hadden gerend, gewoon dubbel zover als dat ik net had gerend en ik vond 21,1 km al behoorlijk ver! Maar ik dacht ook al wel, als ik nu de halve marathon kan rennen, dan is de hele marathon ook ooit mogelijk..... (ooit)
Ik bleef dromen om óóit een keer in mijn leven een marathon te rennen, en dan wel de marathon van New York City. Met Lisa had ik plannen gemaakt om daarheen te gaan als we geld (lees: afgestudeerd en een baan) hebben, eerst de marathon te rennen (ik) en daarna heel hard te shoppen (Lisa, en ik mits ik dan nog zou kunnen lopen).
Maar nu ga ik marathon van Auckland, een jaar voor de geplande marathon van NYC rennen. Dat is zo gekomen: toen ik de reis naar Nieuw Zeeland plande, viel mijn oog op de marathon van Auckland, die precies een week na mijn gepland vertrek zou vallen. Omdat het halve marathon veld al vol was, had ik twee opties: kwart of hele marathon. Toen hoefde ik toch niet heel lang lang na te denken dat dit "meant to be" was om nu de marathon te rennen.
Afgelopen maanden heb ik veel tijd en toewijding in de voorbereiding gestoken, ik heb veel, heel veel kilometers gemaakt en ik ben er helemaal klaar voor. Vanaf nu is het afbouwen, geen lange afstanden meer tot en met 3 november, wanneer ik helemaal stuk mag gaan op 42,2 km. En ik kan helemaal oprecht zeggen ik heb er zin in!
Stay tuned!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten